Espazos naturais

Turismo

Espazos naturais

Nas montañas do noroeste peninsular ten lugar o encontro do mundo mediterráneo e o mundo atlántico, xa que é aquí onde se atopa o límite entre estas dúas rexións xeográficas, a rexión Eurosiberiana e a rexión Mediterránea.

Cada unha destas rexións está caracterizada por un conxunto de especies e de comunidades vexetais que as distinguen das rexións contiguas principalmente polas particularidades climáticas, xeográficas e históricas que a definen. A rexión Eurosiberiana comprende a maioría de Europa mentres que a rexión Mediterránea atópase bordeando as costas do Mar Mediterráneo, neste sentido a península Ibérica pertence á rexión climática mediterránea na súa práctica totalidade. Precisamente a zona de contacto entre as dúas rexións atópase ao longo do Mar Cantábrico e da Sierra de Ancares pódese dicir que é a fronteira entre unha e outra rexión. Esta identidade de territorio fronteirizo outórgalle a Ancares unha gran biodiversidade xa que engloba especies que están no seu límite de distribución e que son moi raras no resto de Galicia.

A pesar dos quebradizos de cabeza que trouxo consigo a inclusión da comarca nunha das rexións climáticas que exercen a súa influencia sobre a vida de Ancares, actualmente considérase que está incluída na rexión Eurosiberiana, e máis concretamente na provincia Orocantábrica, sector Laciano-Ancarense e subsector Naviano-Ancarense. As provincias, sectores e subsectores son subdivisiones establecidas no interior das rexións para identificar e definir con máis precisión os distintos tipos de flora e vexetación.

Ao redor desta peculiaridade efectuáronse numerosos estudos xa que en Ancares entran en contacto dous subsectores pertencentes a dúas rexións diferentes polo que a diversidade vexetal é moi superior á existente noutras zonas limítrofes. Rodríguez Guitián e Guitián Rivera (1993) sitúan o límite da rexión mediterránea nunha cota ao redor dos 1.000 metros nos vales meridionais de LAncares leoneses formados polos ríos Valcárcel, Ancares, Burbia e Cúa. De todos os xeitos estes mesmos autores recoñecen influencias mediterráneas na conca do Río Navia xa que en Ancares lucenses, indicadas pola presenza de certas especies propias de rexións climáticas mediterráneas como son o madroño (Arbustus unedo), o alcornoque (Quercus suber), o piorno gatiña (Genista falcata) e o cantueso (Lavandula stoechas subsp. sapaina).

Non só esta particularidade fomenta a diversidade vexetal en Ancares, xa que nuns poucos quilómetros en Ancares un pode subir desde os 300 metros da canle do Río Navia, ao norte do municipio de Navia de Suarna, ao norte do municipio de Navia de Suarna, ata os 1.935 metros sobre o nivel do mar do pico Mostallar, o pico máis alto da parte galega de Ancares aínda que superado con fartura polo Cuiña e o Miravalles en León. Nestes máis de 1.600 metros de desnivel a orografía tórnase complexa e forma unha intrincada rede hidrológica que drena o Navia, en tanto que a natureza dos materiais xeolóxicos e a variedade de formacións geomorfológicas, con formacións de orixe glaciar e de orixe fluvial, non fan senón incrementar a heteroxeneidade do mosaico ecolóxico da comarca.

Contidos relacionados

Descarga do arquivo

Mapa Ancares-O Courel
(JPG: 437608 bytes)

O Concello

Servizos Municipais

Turismo

Tramitación online

Turismo